• De eerste zaterdag van november toog een flinke stoet geelblauwen richting het noordwesten. Dit omdat de beleidsbepalers van de KNVB hadden bedacht dat het zesde van Hatto Heim het in Kampen moest opnemen tegen het vijfde van Go Ahead.

    Wie het zesde al enkele jaren volgt via de verslaglegging van de wedstrijden weet dat de mannen van het zesde altijd bijzonder weinig plezier beleven aan het spelen van wedstrijden tegen Kowet. Maar goed, wat mut dat mut en dus stonden er zestien mannen klaar om de kleedkamer te betreden. Helaas zat deze nog stampend vol met een ander team, waardoor de geelblauwen genoodzaakt waren om te wachten. Er scheen een lekker zonnetje, dus op zich was het wachten geen straf. Maar dat, en een pittige discussie over de grootte van de shirts afgezet tegen de grootte van enkele torso’s, zorgde er wel voor dat de Hattoheimers pas vijf minuten voor aanvang van de wedstrijd op het veld stonden. De scheids was onverbiddelijk, er moest en zou om drie uur afgetrapt worden. En aldus geschiede.

    Het zesde begon goed aan de wedstrijd en liet de bal lekker rond gaan. Het voelde direct lekker aan en het aangename zonnetje zorgde voor een goed gemoed bij de heren. Alle ingrediënten waren aanwezig om drie punten mee te nemen naar Hattem.
    De kowetters dachten daar anders over en dus zou het nog een heet middagje worden in Kampen.
    Het werd welhaast een strijd op leven en dood. Kowet hanteerde de botte bijl en Hatto Heim de vileine tong. De scheids probeerde het alles in goede banen te leiden, meestal lukte dat aardig, maar even zo vaak ook niet (in de ogen van de geelblauwen welteverstaan).
    Het tempo lag redelijk hoog en al snel ontstonden er over en weer kansen, zo waren Buurman en Ono bijna trefzeker en ook Jordy (met zijn mooie schoentjes) liet zich niet onbetuigd. Aan de andere kant moest Henkie een enkele keer redden optreden en dat was hem wel toevertrouwd. Die oude vos is het nog niet verleerd zal ik u zeggen.
    De korte warming-up eiste voor één speler helaas al snel zijn tol. Paulus maakte zijn tegenstander listig de bal afhandig, maar moest dat wel bekopen met scheut in een spier die niet van plan was om mee te werken aan zoveel souplesse. Gelukkig verkeerde het zesde deze middag in de luxe positie dat zowel Eitje als Vlo op de bank zaten. Het kon dus geen aderlating genoemd worden.
    Met Eitje in de gelderen ging het voetballend allemaal nog een stuk makkelijker. De keerzijde was wel dat Kowet daardoor nog vaker het zware geschud moet aanroepen. De ledematen vlogen bij tijd en wijle in het rond, wat weer leidde tot verbale reacties van Hattemse zijde. Het werd er steeds gezelliger op binnen de lijnen.
    Aan de zijlijn ging het er veel vredelievender aan toe. De wissels werden vermaakt door de jongste telgen van de Van der Kolkclan. Kortom er gebeurde weer genoeg op en rondom het veld. Je hoefde je werkelijk geen moment te vervelen. Het enige dat ontbrak was een doelpunt. Bij rust was het dan ook nog steeds nul nul.
    In de rust ontstond er wat tweespalt in het team, niks om u zorgen over te maken overigens. Dit had slechts te maken met het feit of de kleedkamer al dan niet opgezocht zou worden. Wellicht schiet u het verslag van vorig jaar nog in gedachten, want er werd op hetzelfde veld gespeeld. En dat ligt ongeveer in Zalkerbroek, nogal een eindje lopen dus.
    Toch was er een clubje spelers bereid om de barre tocht heen en terug te maken. Omdat de mevrouw van de thee daar op aanraden van Paulus geen rekening mee had gehouden, stond er geen thee klaar.
    Gelukkig was deze alleraardigste dame zo lief om een blad vol ranke in te tappen.
    Na één minuut in de kleedkamer te hebben gebivakkeerd konden de mannen alweer terug naar het veld om op tijd te zijn voor de aanvang van de tweede helft.
    Otti, die vanwege een pijnlijke rug niet deel kon nemen aan de strijd, had besloten om het elftal nog maar even in takt te laten. Dit terwijl er aan de kant drie mannen stonden te springen om er in te komen. Otti was onvermurwbaar en dus gingen de drie enigszins gedesillusioneerd op het bankje zitten. Maar hun tijd zo nog wel komen.
    De tweede helft was meer dan vermakelijk, maar werd bij vlagen ook wel wat grimmig. De geelblauwen waren niet altijd even blij met de charges van de kowetters en de kowetters andersom waren niet altijd gediend van het (in hun ogen) gezeur en gebabbel van de geelblauwen. Het bleef een heftige botsing van clubcultuten. De lieverdjes van de Veluwe tegen de slagers van Campen.
    Uiteindelijk zou het voetbal deze middag gelukkig zegevieren.
    Na een mooie aanval over vele schijven kreeg Klasie zo rond de zestien de bal panklaar aangespeeld. Hij bedacht zich geen moment en nam de niet al te betrouwbare sluitpost van Go Ahead met een vlammend schot onder vuur. Deze pegel was de keeper te machtig en dus gingen alle armen van de aanwezige Hattoheimers in de lucht.
    Kowet wilde zich echter nog niet gewonnen geven en schakelde nog een tandje bij. Otti overlegde met zijn assistenten Kanu en Paulus en besloot om er een dubbele wissel tegenaan te gooien. Jordy en Buurman werden bedankt voor bewezen diensten en Vlo en Bobbie namen hun plaats in. Dit zorgde voor nieuw elan in de ploeg en dat kon de ploeg op dat moment wel gebruiken.
    Na een zoveelste aanslag op Eitje, die voor de zoveelste keer onbestraft bleef, was Ono er even klaar mee. Wat hij zei tegen de leidsman is niet bekend bij uw verslaggever, maar het was voor de man in het zwart blijkbaar voldoende om hem de gele kaart voor te houden. Tien minuten met een man minder bleek een hele opgave te worden voor het geelblauwe keurkorps. Zeker toen bleek dat de scheids geen Zwitsers maar een Frans uurwerk om de pols had hangen. Tien minuten werden zo al gauw 17(!) minuten. Met kunst en vliegwerk wist Henkie zijn doel schoon te houden. Twee keer een bal op de paal, waarvan eentje dankzij een katachtige redding van Henkie, en een paar schoten net naast of over zorgde toch wat voor zorgelijke blikken bij het zesde. Toen Ono uiteindelijk weer het veld in mocht plaatste Otti direct zijn laatste wissel van deze middag.
    JP, die op sportpark ‘t Achterveen al stond te popelen om zijn opwachting te maken binnen de lijnen, werd eindelijk losgelaten in het veld.
    Kowet was zichtbaar verrast door dit enthousiasme en dus zagen de geelblauwen kans om nog één keer door de defensie te snijden. Vlo en JP gingen tezamen op pad richting vijandelijk doel. JP zorgde voor afdoende afleiding, waardoor Vlo met een mooie sleepbeweging de keeper omzijlde en de bal binnen kon schuiven. Kat in het bakkie hoor ik u denken. Maar zover was het nog niet.
    Bobbie deed ook nog van zich spreken. Eerst zou hij zowat zijn eerste doelpunt maken in Hatto Heim shirt, hij komt steeds dichter bij maar vond nu een kleine teen van de doelman op zijn weg als hinderlijk obstakel, en vervolgens werd hij onterecht bestraft voor een vermeende overtreding.
    De toegekende strafschop werd, volgens ingewijden, benut door Klaas van Putten.
    De scheids vond het na 25 minuten blessure tijd (vandaar het strikte aanvangstijdstip) en vanwege de invallende duisternis na dit doelpunt welletjes en dus kon het zesde juichend het veld af stappen. Een zwaarbevochten winst en het zoet van de overwinning lieten ze zich goed smaken in de ‘boerderij’ van Kowet. Even werd nog getwijfeld om aan te haken bij de foute party die werd georganiseerd door de thuisclub, maar daar werd gelukkig toch maar vanaf gezien.

    Volgende week treft het zesde op ‘t Achterveen voor de derde keer dit seizoen een team van ASVD. Dit keer het 8e, ook dat wordt waarschijnlijk weer een pittig potje want dat team heeft ook al de nodige punten verzameld dit seizoen.