• Op een druilerige Sint Martinusdag mocht het zesde voor de derde keer aantreden tegen ASVD. Dit keer was het achtste van die club de gelukkige. Komen die mannen ook nog eens uit de polder.
    Ondanks een flink aantal afwezigen was er toch de beschikking over een ruime selectie. De tegenstander van vandaag stond op de derde stek en kon bogen op prima resultaten uit het verleden. Maar dat dit geen garanties biedt voor de toekomst zou deze middag blijken.
    Vanaf het eerste fluitsignaal van Björn K. zaten de geelblauwen er kort op en dat zorgde er al in de eerste minuut voor dat Hatto Heim op voorsprong kwam. Goed druk zetten door de voorwaartser zorgde van enige paniek ik de verdediging van de gasten. Daarvan wist Wessie te profiteren en dus stond het al snel 1-0.
    Het zesde ging hierna goed door en legde de ene na de andere oogstrelende aanval op de mat. De mooiste van de middag werd al in de vijfde minuut tentoongespreid. Een vloeiende combinatie over de linkerflank werd door Wessie panklaar op het hoofd van de Buurman gelegd en die knikte goed binnen. Vijf minuten gespeeld 2-0 voorsprong, Sint Maarten begon vroeg deze tiende van de elfde. 
    Wie denkt dat de geelblauwen hierna gas terug zouden nemen komt bedrogen uit. Het tegendeel is het geval. Het commandocentrum op het middenveld draaide overuren. Eitje, Vlo en Klasie zaten goed in hun vel en in de wedstrijd. De gasten kwamen er niet aan te pas en werden van kastje naar de muur gestuurd. Het kon niet anders of de score werd verder uitgebouwd. Klasie kreeg de bal op de rand zestien ingespeeld en met een droge korte schuiver in de lange hoek liet hij de keeper kansloos. ASVD had niets in te brengen de eerste helft, mede door toedoen van de puike interim verdediging. Skuurtie en de Plisie bezetten het centrum achterin en werden geflankeerd door Koen en Kolkie. De spaarzame tegenaanvallen van de gasten werd door deze mannen vaak al in de kiem gesmoord. Henkie had weinig te doen en keek af en toe verveeld om zich heen.
    De aanvallers van het zesde hadden de snoepzak nog niet vol en zetten nog maar eens aan. Jordy had het al een paar keer op zijn heupen gehad, maar was tot dan toe nog niet erg gelukkig in de afronding. Toch zorgde hij met zijn dreiging op enorme druk op de defensie van ASVD. Een minuut of tien voor rust liet moeder Silvia de paraplu pardoes uit de handen vallen, want ze dacht (net als alle andere aanwezigen) dat haar zeune weer eens een doelpuntje zou meepikken. Vader Tukkie bleef stoïcijns staan met de handen in de zak en een shaggie op de lip. Hij kent zijn jongen al langer dan vandaag en had al in de smiezen wat bedoeling van Jordy was (hij is niet voor niets een begenadigd biljarter). Jordy was voor een keer uitgeweken naar links en zag Wessie vogeltje vrij staan bij de tweede paal. De vraag was alleen hoe de bal daar te krijgen, want er stond een kluwen aan spelers tussen hem en Wessie. Je zag hem denken, hoe los ik dat op. En als een volleert driebandspecialist mikte hij de bal in een juiste hoek op de paal, daardoor kwam de bal panklaar in de voeten van Wessie terecht en die hoefde alleen nog het laatste zetje te geven. 4-0, dat had op voorhand niemand gedacht. Want ASVD 8 had tot dan toe de minste verliespunten van alle teams in de klasse. Wessie zat zogezegd lekker in de wedstrijd en dacht voor rust nog aan een hattrick te kunnen komen. Hij sloop sluw door de verdediging en zijn zwager Vlo had hem al zien sluipen en legde de bal precies achter de verdediging. Wessie, soms een tikkeltje lui aangelegd had de keeper al heel ver voor zijn goal zien staan. In een milliseconde besloot Wessie om de bal over de keeper te lepelen, probleem was echter dat zijn voeten niet wilden uitvoeren wat zijn hoofd had bedacht. De uitvoering hield het midden tussen een stift en een schuiver over de grond en dus kon de keeper de bal rustig aannemen. Kans verkeken.
     
    Na de rust was het eenzelfde spelbeeld als in de eerste helft. Hatto Heim bleef heer en meester en ging maar gewoon door waar het voor rust gebleven was. De ene na de andere aanval werd op de mat gelegd door het zesde.
    De Buurman was vast van plan om zijn moyenne op te krikken deze middag en dat deed hij dan ook. Een snelle aanval over links werd door de Buurman vakkundig in de korte hoek gewerkt. Hierna kon het grote wisselen beginnen. JP, Bobbie, Paddy en Van Weeghel werden achtereenvolgens binnen de lijnen gebracht. Dit zorgde ervoor dat er een iets andere dynamiek in de ploeg kwam en dat de Hattoheimers even aan elkaar moesten wennen. De kansen bleven, maar de productie stokte even. Vooral Bobbie was weer dicht bij zijn eerste goal in geelblauw tenue en schier niet te missen kans werd door Bobbie tot tweemaal toe toch gemist. De moed zakte hem in de schoenen, ging het er dan nooit van komen was zijn gelaatsuitdrukking.
    Buurman kon het niet meer aanzien en beloonde zichzelf met een publiekswissel.
     
    Paddy zag dat Bobbie het erg moeilijk had en omdat hij de beroerdste niet is nam hij Bobbie bij de hand en sprak de zalvende woorden: "let op, ik doe het nog één keer voor en dan ben jij".
    Klasie, die net weer in het veld was gekomen voor de Buurman. Hij zette zich achter een corner en zag Paddy vrij staan voor de goal. Deze bedacht zich geen moment en joekelde de bal achter de keeper. 6-0, het kon niet op.
     Toch merkte je aan het team dat ze met Bobbie in de maag zaten. Nee niet om de persoon uiteraard, maar meer met zij niet aflatende drang om te scoren voor Hatto Heim.
    De man liep met zijn ziel onder de arm. Het zesde zou het zesde niet zijn als ze niet allles op alles zou zetten om Bobbie te helpen. En alzo geschiedde op de naamdag van sint Martinus. De laatste oogstrelende aanval van deze middag zorgde voor een epos die in een zogeheten Blockbuster uit Hollywood niet zou misstaan. Er was een schijf of zes nodig om Bobbie vrij voor de goal te zetten en met wat kunst en vliegwerk lukte dat. En waar Bobbie al weken, zo niet maanden van droomde, dit soms tot ergernis van Wendy, gebeurde dan toch. Bobbie gaf het laatste zetje en zag tot zijn grote tevredenheid dat de bal eindelijk de lijn passeerde en in het net belandde.
    Dit leidde tot een vreugdeexplosie binnen het team zoals nog nooit eerder is waargenomen op ‘t Achterveen. Zelfs het laatste kampioenschap van het vlaggenschip in 2007 viel hierbij in het niet. En Bobbie? Die schijnt ‘s avonds met een glimlach op zijn gezicht is slaap te zijn gevallen.
     
    Volgende week reist de selectie af naar sportpark De Siggels alwaar de koploper van de klasse hen zal opwachten. SVI 5 is dan de tegenstander.