• Op de eerste zaterdag van februari stond voor de mannen van het zevende de derde thuiswedstrijd op rij op het programma. En groot was de verrassing toen bleek dat deze wedstrijd op hun eigen vertrouwde mooie sportpark gespeeld zou worden. En dan niet eens op het kunstveld, maar zelfs op veld 3. Eindelijk weer op echt gras. Dat begon al goed. De tegenstander van vandaag was ’t Harde 5. De uitwedstrijd was geëindigd in een waar doelpuntenfestival. Dus de vraag voor vandaag was of de voorhoede weer net zo scherp zou zijn, maar ook of de achterhoede dit keer wel de boel dicht wist te houden.
    Voordat er echter ook maar een bal getrapt was, ontstond er al grote consternatie. En dit keer betrof het niet de spelers, maar waren het de scheidsrechters die elkaar de loef afstaken. Björn K, die dit jaar na veel blessureleed eindelijk de fluit weer ter hand had genomen, ging er vanuit dat hij de wedstrijd van de mannen ging leiden. Maar blijkbaar had T. Koekoek ook wel zin in een wedstrijd (Zutphen was hem toch net iets te ver) en hij had weten te regelen dat hij vandaag de leidsman zou zijn. Beduusd moest Björn K. daarop de mannen mededelen dat hij deze middag daarom niet zou fluiten, maar als rapporteur alle handelingen van T. Koekoek zou gaan gadeslaan. De mannen snapten heel goed de teleurstelling van Björn K. maar waren wel blij dat er in ieder geval een scheidsrechter beschikbaar was.
    Eitje had namelijk in de week voorafgaand aan de wedstrijd al genoeg moeite moeten doen om zijn selectie compleet te krijgen. Een aantal mannen was de vorige week wel heel diep gegaan in de Oase van Zalk en ondervonden daar nog steeds de gevolgen van. Blijkbaar hadden ze tussen de Oase en de Pyramide ergens een overstekende kameel geraakt. Het kon echter ook een hond zijn geweest die werd uitgelaten maar het verhaal was niet heel duidelijk. Tel daarbij op werk en de rondgaande griepgolf en ineens zat Eitje nog maar met een man of 14. Dat zou in principe genoeg moeten zijn, maar Eitje kent zijn pappenheimers ondertussen wel redelijk en dit aantal was toch wel het minimale aantal dat hij nodig dacht te hebben. Maar hoe hij ook viste in zijn ruime spelersnetwerk, meer spelers wilden of konden niet toehappen. Aan de andere kant maakte het zijn opdracht voor de wedstrijd wel makkelijker, want hij hoefde niet zo veel te puzzelen wie hij moest opstellen.
    De enige waar hij vooraf nog wel even een gesprek mee wilde hebben was JP. Deze was de hele week al gezien bij de plaatselijke Shell pomp. En oplettende buurtbewoners hadden Eitje erop gewezen dat JP daar elke dag zijn voetbalschoenen vol Shell V-power stond te tanken.


    Toen Eitje hem daarop voorzichtig vroeg wat daar de gedachte achter was stond hij perplex van het antwoord. Tijdens de uitwedstrijd had JP zijn tegenstander geeneens kunnen zien, zo hard kon die gast lopen. En hij had begrepen dat V-power zorgt voor minder energie verlies waardoor je harder zou gaan. En dat was precies wat JP nodig had. Verbluft door dit staaltje technisch vernuft kon Eitje alleen maar verwonderd instemmend knikken en JP naar de kleedkamer sturen. Wel riep hij hem nog na om niet te kort bij De Buurman te gaan zitten. Dit om explosieve reacties te voorkomen.
    Hoofdschuddend zocht Eitje daarop een rustig plekje op om de opstelling voor de wedstrijd op papier te zetten.
    Quinten mocht bij afwezigheid van de overige keepers in de selectie nu wederom gaan proberen om de nul te houden als doelman. Achterin moesten Paulus, Bassie, Robin en JP de Harder spitsen in bedwang gaan houden. Op het middenveld zouden Eitje, Schimonsky en Hennie de verbinding tussen de voorhoede en de verdediging moeten vormen. En voorin mochten Vialli, Daan en Buurman voor de doelpunten gaan zorgen. Van Weeghel mocht zijn geliefde vlag ter hand nemen.
    Scooter en Steef mochten plaats nemen op de bank om later het verschil te gaan maken.

    Terwijl de mannen al ruimschoots op tijd waren omgekleed en met de warming-up bezig waren, was hun tegenstander nog in geen velden of wegen te bekennen. 10 minuten voor aanvang stormden de Hardenaren echter het sportpark op. Blijkbaar had de Harder wegkapitein niet helemaal goed de wedstrijdinformatie gelezen (maar wel het wekelijkse verslag) want hij had zijn manschappen naar Zalk gedirigeerd. Daar aangekomen stonden de Zalkers hen eerst nogal vreemd aan te kijken voordat ze hen door hadden gestuurd naar Hattem.


    Ze gaven echter aan dat ze het van al dat geren en gevlieg al flink warm hadden gekregen en dat een lange warming up wat hun betreft dus niet nodig was.
    En inderdaad stonden er binnen een aantal minuten 11 spelers op het veld van ’t Harde zodat de wedstrijd toch stipt om 15:00 uur gestart kon worden.

    Nadat T. Koekoek de aanvoerders nog even op het hart gedrukt had dat hij geen commentaar wenste te horen, tenzij van hun, en met de grensrechters de laatste instructies inzake wanneer te vlaggen bij buitenspel had doorgenomen, kon de wedstrijd dan gaan beginnen.

    Het begin van de wedstrijd was voor de mannen nog even aftasten. Ze waren gewend aan een hotse knots begonia veld en nu was veld drie ineens een soort van biljartlaken. Dit leidde tot diverse foute passes omdat ze hun manier van voetballen hier nog even op moesten afstemmen.
    ‘t Harde kende deze problemen niet en zij hanteerden dezelfde tactiek die ze in de thuiswedstrijd zoveel doelpunten had opgeleverd. Alle ballen werden diep gespeeld en dan mocht vooral de rechtsbuiten hier als een opgevoerde brommer achteraan rennen. Ze hadden echter niet gerekend op JP’s meesterzet. Want waar hij in de heenwedstrijd zijn tegenstander niet eens te zien kreeg, hield hij hem nu gewoon bij. Hij stoof elke keer weer vol overgave achter de rechtsbuiten aan en wist hem diverse malen de bal te ontfutselen. En als dat niet lukte dan waren daar Bassie of Paulus om het gevaar te neutraliseren.


    Ondertussen vond Robin op de andere kant dit prima. Zijn man stond maar te zwaaien maar was een soort roepende in de woestijn. Elke bal ging over rechts. Robin besloot daarop dat hij zich wel wat meer met de opbouw kon bemoeien. Via driehoekjes met Eitje en Hennie wist hij diverse keren de bal voor het doel te brengen. Helaas wisten Daan en Vialli hier geen gebruik van te maken. Daan nam een voorzet ineens uit de lucht op zijn schoen, maar de doelman van ’t Harde wist deze inzet met een katachtige reflex uit de kruising te tikken. En ook Vialli kreeg een grote kans, maar zijn inzet werd door een verdediger van de lijn gehaald. Even later volgde een inspeelbal van Eitje op Vialli welke door hem werd teruggelegd op de inkomende Buurman. Deze vuurde met veel precisie de bal op het doel. En terwijl iedereen dacht dat deze bal binnen zou vliegen, spatte deze op de paal uiteen.
    Aan de andere kant had Quinten niet veel te doen. Maar toen de spits van het ’t Harde ontsnapte aan de door de koude haperende buitenspelval, wist hij in een 1-op-1 situatie de beste man zodanig te imponeren dat deze besloot tot een soort stervende zwaan act om op die manier een strafschop te versieren. T. Koekoek had dit echter in de smiezen en gaf de man daarop een stevige reprimande. Van dit soort streken was hij niet gediend.
    Hoe de mannen het in het restant van de eerste helft ook probeerden, ze slaagden er niet in om hun veldoverwicht in doelpunten uit te drukken.
    Na 45 minuten besloot T. koekoek dan ook dat het wel mooi was en zochten beide teams de kleedkamers op.


    In de kleedkamer konden de mannen met een lekker bakkie warme thee van tante Rikie de wisselingen voor de 2e helft doornemen. Buurman gaf aan dat zijn knie het wel gezien had en werd daarom vervangen door Steef. Paulus, die na zijn Usain Bolt sprint tegen Hierden, ook nog steeds last had besloot daarop dat hij zich ook zou laten wisselen. Scooter nam daarom achterin plaats naast Bassie.
    Omdat de wissels nu op waren werd Van Weeghel door Eitje alvast mentaal voorbereid op een mogelijk invalbeurt.

    Daarna werd veld 3 weer opgezocht en kon de 2e helft beginnen. Het spelbeeld bleef gelijk aan de 1e helft. Hatto-Heim zette ’t Harde onder druk en deze probeerden nog steeds met diepe ballen de verdediging van Hatto Heim te verschalken.
    Ze kwamen echter steeds minder onder de druk uit en het was wachten op een doelpunt. Na een één-tweetje tussen Schimonsky en Hennie wist Schimonsky het strafschopgebied van ’t Harde binnen te komen. En net toen hij wilde uithalen werd hij door de voorstopper onreglementair tegen de grasmat gewerkt. T. Koekoek kon daarop niet anders dan een strafschop toekennen. Aangezien Bassie de vorige gemist had, nam Vialli nu plaats achter de bal. En zonder pardon schoot hij de bal onhoudbaar binnen en bracht de stand op 1-0.
    De spits van ’t Harde besloot daarop dat hij T. Koekoek nog eens even goed de waarheid moest zeggen. Daarop mocht de beste man met geel 10 minuten gaan uitrusten want T. Koekoek had hem al gewaarschuwd. Maar wie niet luisteren wil, die moet maar voelen.
    De man meer situatie bracht echter geen rust in het spel, want ineens wilde iedereen naar voren om te scoren. En in plaats van rustig de situatie uit te spelen, liepen de mannen bijna tegen de gelijkmaker aan. Het was aan JP te danken dat deze niet viel, want hij wist nog net een bal voor de doellijn weg te halen.

    Pas toen het weer elf tegen elf stond en iedereen weer zijn eigen ding ging doen, werd ’t Harde weer vastgezet op hun eigen helft.
    Daan en Eitje probeerden tevergeefs met afstandsschoten de doelman te passeren. Schimonsky kreeg uit een hoekschop de bal op zijn hoofd maar deze bal ging via de bovenkant van de lat over. Uiteindelijk was het Steef die na een diepe bal van Scooter alleen op de keeper kon afgaan. Half struikelend over de bal wist hij zichtzelf en de doelman echter in de luren te leggen en toch nog de 2-0 binnen te werken. Hij zou later zelf zeggen dat dit een bewuste actie was, maar daar dachten zijn teamgenoten zo het hunne van.
    De wedstrijd was nu wel gespeeld want ’t Harde had niets meer in te brengen. Ze begonnen alleen maar onderling op elkaar te mopperen. De mannen wilden hier graag van profiteren door nog een doelpunt te maken, maar de enige die niet mee wenste te werken was de keeper van ’t Harde. Hij pakte de ene na de andere bal.
    Vlak voor tijd gaf Vialli aan dat de pijp echt leeg was en dat hij gewisseld wilde worden. Daarop mocht Van Weeghel nog even een paar minuten zijn opwachting in de spits maken. Op de vraag aan Eitje wat hij daar toch in vredesnaam moest doen, kreeg hij als antwoord dat hij maar zoveel mogelijk in de weg moest gaan lopen. Toen niet veel later een terugspeelbal wat kort leek besloot hij dat dan maar te gaan doen. Terwijl de doelman de bal wilde weg poeieren besloot Van Weeghel zich maar in de baan van het schot te gooien. En hoewel hij er zelf niets van meekreeg schoot de doelman de bal vol tegen hem aan waarna deze met een fraaie boog binnen viel. Zonder het zelf bewust mee te krijgen bracht hij de stand zo op 3-0.
    Hierop besloot T. koekoek niet veel later dat het wel mooi geweest was en floot hij voor de laatste keer.

    Na 2 verliespartijen konden de mannen nu eindelijk weer 3 punten bijschrijven.

    Volgende week mogen de mannen van het zevende afreizen naar Heerde voor hun wedstrijd tegen SEH 6.
    Hopelijk kunnen zij dan de punten mee terug nemen naar Hattem.