sv Hatto-Heim 6 - Berkum 7

 

Kolkie en Eitje hadden ditmaal een iets rustiger week gehad, want de ziekenboeg lijkt zo langzamerhand weer wat leeg te stromen. Alleen Paulus en de Buurman waren nog niet wedstrijdfit. Voor de zekerheid hadden ze dus toch nog maar een huurling geregeld. Vincent van Hoorn maakte de selectie compleet en dat was een goede keuze gebleken. Hij heerste op het middenveld en stond aan de basis van menig aanval.

 

Omdat de Buurman in zijn herstelprogramma weer wat actieve(re) meters moest maken van de verzorger van het eerste, goede bekende Merchandiser, had de staf van het zesde bedacht dat hij dan maar aan de vlag moest gaan staan.

Maar goed, makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoe ga je Van Weeghel vertellen dat hij zijn favoriete vlag deze middag niet ter hand mag nemen. Dat is als zeggen tegen een puber dat die een middag zonder mobieltje moet, of zeggen tegen een haai dat ie vanaf nu alleen nog maar plankton mag eten.

Enfin, om het nieuws voorzichtig te brengen toog de voltallige staf dus bij het krieken van de dag richting Homoet. Onder het genot van een bakkie koffie met versnapering werd Van Weeghel het onheil medegedeeld. Gelukkig is Van Weeghel een redelijk en sociaal man, met het hart op de juiste plaats en dus stond hij zonder problemen zijn vlag met inscriptie af aan de Buurman. “Als dat helpt voor zijn herstel, dan wil ik dat niet in de weg staan.” Waren de bijbehorende woorden van Van Weeghel. Een teamspeler pur sang!

De staf beloonde hem met een basisplaats op linksachter. Vlakbij de Buurman, zo kon Van Weeghel zijn lievelingsvlag toch nog goed in de gaten houden.

 

Bij afwezigheid van Björn K. moest het zesde ook nog op zoek naar een waardige vervanger voor hem. Maar die zoektocht was net zo snel afgerond als dat die begonnen was. De scheidsrechters stonden in de rij en omdat Danny M. net iets eerder was met reageren, was hij de gelukkige. Uiteraard waren de spelers de gelukkigsten, want dat een scheids van zijn kaliber weer en wind trotseert om hun wedstrijd te begeleiden is natuurlijk fantastisch.

 

U begrijpt dat het met de moraal wel goed zat deze middag. Er werd weer met frisse blik naar boven gekeken; goed de stand op de ranglijst geeft weinig reden tot tevredenheid en de lente leek nog ver weg deze zaterdag, maar toch ging er iets in de lucht deze middag op ‘t Achterveen. En u weet inmiddels dat wanneer dat het geval is er iets moois staat te gebeuren.

 

Na veel vijven en zessen en even kijken bij het vlaggenschip, dat het uitstekend deed deze middag, werd een opstelling uit de hoge hoed van Eitje getoverd en kon de hoofdvoorstelling van deze dag eindelijk beginnen. Een blik op de bank gaf de sterkte van het team van deze dag goed weer. Vlo, JP en Wessie zaten naast Paulus en dan was Klasie nog onderweg. Alle reden om met veel vertrouwen aan de wedstrijd te beginnen dus.

 

De tos werd gewonnen en dus kon de tweede helft richting de kantine gespeeld worden, alweer een teken aan de wand dat er iets speciaals stond te gebeuren.

 

Het zesde schoot uit de startblokken en zette Berkum direct onder druk. Dat hadden de mannen uit Zwolle klaarblijkelijk niet verwacht, die hadden waarschijnlijk naar de stand gekeken en gedacht een makkelijke middag te hebben. Hadden ze de verslagen gelezen, dan hadden ze kunnen weten dat er allerlei verklaringen te geven zijn waarom het zesde zo laag staat. Maar dat “ze niet kunnen voetballen” niet één van die verklaringen is.

En dus was het begin van de wedstrijd voor de geelblauwen. Steef en Thijmen stoomden regelmatig op aan de Flanken en Kolkie was bal vaste spits. Skuurtie, Eitje en Vincent streden op het middenveld en verdeelden het spel. Broens en Martin waren de stuurmannen vanuit de centrale en werden geflankeerd door Max en uiteraard Van Weeghel. Bassie was terug van een korte stage bij de Hanzegym, dus die kon weer fris en fruitig onder de lat plaatsnemen. En de Buurman, die stond na zeer lange tijd eindelijk weer eens in trainingspak op het veld. Menig aanwezige hield de ogen niet droog bij die aanblik. Alleen dat al maakte dit een prachtige zaterdag.

 

Het zesde startte dus goed en nam het heft stevig in handen. Berkum moest alle zeilen bijzetten om het vege lijf te redden. Lange tijd lukte dit behoorlijk en met veel kunst en vliegwerk wist de keeper van Berkum zijn doel schoon te houden. Maar de druk op hem werd ondoenlijk op gegeven moment. Een vrije bal van Skuurtie vanaf de rand zestien wist hij nog te keren, maar de corner die daaruit volgde was hem toch te machtig.

Kolkie krulde de bal vanaf rechts in één keer strak tussen de palen en bracht daarmee de keeper flink in de problemen. Even leek het erop alsof hij de bal zelf in het doel sloeg, maar een verdediger wist de bal ternauwernood uit het doel te houden. Daarbij schoot hij de bal precies in de voeten van Skuurtie en die moet je zo’n kans niet geven natuurlijk. Hij schoof de bal bekeken binnen en zo stond het zesde voor het eerst sinds lange tijd weer eens op voorsprong.

 

Het leek wel of de mannen hier zelf ook van schrokken, want het spel zakte hierna weer vervaarlijk richting ondergrens. De abominabele toestand van het veld hielp daar overigens behoorlijk bij. Op deze mat is het bijna niet te doen om de bal lekker rond te spelen. Door alle kuilen en gaten stuitert de bal regelmatig een andere kant op dan de bedoeling is. De koeien van Van Weeghel hebben een beter grasland tot hun beschikking.

 

Door het slordige spel van Hatto Heim zag Berkum kans om zich weer terug te knokken in de wedstrijd en zowaar moest Bassie ineens ook een aantal keer aan de bak. Maar dat doet hij graag en dus was er geen nood aan de man.

Tot aan de rust ging het verder gelijk op en bleef het bij wat mogelijkheden aan beide zijden.

Steef was er nog dichtbij om zijn vader nog trotser te maken dan hij al is op zijn kinderen, maar helaas ging zijn schot net naast.

De mannen waren toe aan een lekker bakkie thee van Tante Rikie en gingen in draf richting de kleedkamer. Daar aangekomen werden ze verrast met kannetjes. De boodschap van het zesde van de laatste jaren was blijkbaar eindelijk aangekomen bij de clubhuiscommissie. Helaas betrof het kannetjes met ranja en niet de kannen die de mannen graag zouden zien in de derde helft. Er moet dus nog wat gedaan worden aan de communicatie, maar het begin is er en dat is hoopgevend.

 

In de rust werden wat wijzigingen doorgevoerd in de opstelling. Van Weeghel, zoon van een veehouder, had eens naar de lucht gekeken en voelde op zijn klompen aan dat er een fikse maartse bui over zou trekken. Bovendien had hij zijn sporen al meer dan verdiend deze middag en dus beloonde hij zichzelf met plekkie in de dugout. JP kwam erin als zijn vervanger, Eitje liet zich vervangen door Klasie en Thijmen mocht plaats maken voor Klasie. Vlo had net als Van Weeghel naar de lucht gekeken en besloot zijn invalbeurt nog maar even iets uit te stellen. Een verstandige keuze zo zou niet veel later blijken. De voorzitter zou bijna code rood afgeven voor de tweede helft, maar Danny M. wilde daar niets van weten. “De mannen en ik zijn niet van suiker” was zijn oordeel en dus gingen de mannen van start voor de tweede helft.

De wissels brachten weer wat nieuw elan binnen de lijnen en het zesde kreeg weer wat meer grip op de wedstrijd. Totdat de hemel openscheurde en alles wat het in zich had uitstortte over ‘t Achterveen. De koude regen en harde wind geselde de lijven van de spelers en Danny M. dacht al klappertandend aan de woorden die hij even daarvoor had uitgesproken tegen de voorzitter. Hij wilde geen woord hebben en liep dus over het veld alsof er niets aan de hand was. Ondertussen deden Van Weeghel en Paulus er alles aan om de dugout in de benen te houden en Eitje hing bij Vlo aan de enkels om te zorgen dat hij niet weg zo waaien. Gelukkig had hij stalen zolen in zijn schoenen gedaan en kwam dat gelukkig allemaal goed.

Van Weeghel keek af en toe wel zorgelijk richting de Buurman om te pijlen hoe het met zijn vlag ging. Maar de Buurman is natuurlijk ook wel wat gewend en dus ging het met die vlag prima.

 

Het spel werd er niet beter op van beide kanten, maar dat was ook niet verwonderlijk met deze omstandigheden. Nadat de weergoden klaar waren met hun voorstelling was het veld meer een modderpoel dan een voetbalveld. Het tikkie takka spel waar het zesde om bekend staat was niet meer mogelijk en dus was het vechten om de voorsprong te handhaven.

Berkum was iets beter uit de maartse buien gekomen en probeerde met man en macht om op gelijke hoogte te komen. De geelblauwen lieten zich steeds verder terug dringen en met veel kunst en vliegwerk wisten de Hattoheimers de aanvallen te keren.

De geelblauwen probeerden steeds in de omschakeling gebruik te maken van de ruimtes die Berkum bood. Toch lukte het Klasie en Wessie niet om de bevrijdende treffer te maken.

Toen het zonnetje weer begon te schijnen was de tijd wat Vlo betreft rijp om aan zijn invalbeurt te beginnen. Niet veel later vond Skuurtie het ook mooi geweest en liet zich wisselen voor Thijmen. De oude strijder had alles gegeven en mocht meer dan terecht uitrusten op de bank.

Ondertussen bleef Bassie onder vuur genomen worden door de gasten, maar wat zij ook probeerden, Bassie verschalken was er niet bij deze middag. Met verve en veel bravoure hield hij alle ballen uit zijn doel, uiteraard gesteund door zijn ploegmaten die zich overal voor wierpen.

 

Na de zoveelste poging vond Danny M. het mooi geweest en maakte hij een einde aan de wedstrijd en zo was de eerste overwinning van het zesde een feit. En niet veel later kwam het mooie bericht dat ook het vlaggenschip de volle buit had gepakt. Een fijn begin van de ramadan dus.

Van Weeghel sprintte naar de Buurman toe om hem te feliciteren met een foutloze vlagpartij en toch ook een beetje om zijn geliefde vlag weer in handen te krijgen.

 

In het clubhuis kwamen de mannen van het zesde toch nog enigszins van een koude kermis thuis, want ze hadden toch nog een kleine hoop op kannetjes aan de bar. Maar helaas moesten ze het doen met groene rakkers, ook fijn. Maar de overwinning had nog zoeter gesmaakt met kannetjes in het clubhuis. Eens zal het ervan komen en dan zullen de mannen in extase zijn, de rest van de club ook waarschijnlijk. Tot die tijd blijven de mannen lekker ballen en strijden voor de goede zaak.

 

Volgende week mogen de mannen weer thuis. Dan spelen ze tegen de padden in de wetenschap dat in ieder geval de scheidsrechter een stuk beter zal zijn dan op die zaterdag in januari op Monnikenbos.

We zien u wel weer verschijnen langs de lijn en zullen u proberen te vermaken!