sv Hatto-Heim 6 neemt deel aan Frank Kraantoernooi.

 

Gezien de moeite die Kolkie en Eitje gedurende het seizoen hadden gehad met het bij elkaar vegen van een team iedere zaterdag maar weer (waarvoor een dikke pluim voor hun niet aflatende inzet), was het verbazingwekkend hoeveel man voor dit toernooi stond te popelen. Met maar liefst veertien spelers, nou ja dertien want eentje lag nog in bed, werd, nadat de huldiging van de mini’s nog even was meegepakt, de reis richting paddendorp gemaakt.

Na een hartelijke ontvangst werd de kleedkamer opgezocht en startte de voorbereiding. Interim coach Schimonsky trok de teugels stevig aan en n na een vlammend betoog over hoe we voor de dag moesten komen werd de eerste wedstrijd aangevangen. De coach had gekozen voor een wat behoudend begin en liet de oude garde de kastanjes uit het vuur halen.

De Buurman stond de hele dag op goal, en deed dat met verve, daarvoor Bassie, Paulus en Paddy (kersverse opa). Vlo en Eitje vormden het midden en jongeling Hennie vormde de piek van de kerstboom.

 

De eerste wedstrijd ging van een leien dakje, de bal ging lekker rond en de tegenstander had het nakijken. Zelfs de aanmoedigingen van hun coach (dhr. H. van Beek) mochten hen niet baten. Zij moesten afdruipen met een 2-0 verlies tegen de geelblauwen. Halverwege de wedstrijd had Schimonsky nog de nodige wissels toegepast en zag tevreden aan hoe zijn team te werk ging.

 

De tweede wedstrijd had Schimonsky de opstelling nog wat bijgesteld, zodat iedereen een evenredig aantal wedstrijdminuten zou kunnen maken. Het zesde had het met deze tegenstander wat lastiger en met name met hun keeper. Die hield keer op keer zijn doel schoon. Coach Schimonsky wist niet hoe hij het had en hoe het tij gekeerd moest worden. Eitje schoot nog een bal op de lat en Hennie trof de paal, gekmakend was het.

Maar uiteindelijk was één schot de keeper toch te machtig en sleepte het zesde de overwinning binnen.

 

De derde wedstrijd vroeg volgens coach Schimonsky om een uitgedokterd tactisch plan, want deze tegenstander had voetballend wel iets meer in zijn mars. Er liepen o.a. een paar jongens van het tweede in te ballen en die moesten niet teveel ruimte krijgen. Inzakken en de ruimtes klein houden was het devies en dan hopen op een spaarzame uitbraak. Zo gezegd zo gedaan. Doe oudjes werden het veld in gestuurd om dit tactische meesterwerk ten uitvoer te brengen. Het plan van Schimonsky werkte uitstekend, want de tegenstander kon het veelvuldige balbezit niet omzetten in het creëren van kansen. Steeds stak het zesde er op het juiste moment een voetje voor, of stond de Buurman weer goed gepositioneerd. Toch leek het vlak voor tijd mis te gaan. Er kon net niet snel genoeg doorgestapt worden om druk te geven op de bal en daar maakte de spits van de tegenstander dankbaar gebruik van. Met een streep van jewelste legde hij de bal in de lange hoek. De Buurman was snel aan de grond en strekte zich tot het uiterste, maar kon helaas niet meer dan zijn vingertoppen tegen de bal krijgen en daarmee was het schot hem dus te machtig.

 

Schimonsky had het inmiddels niet meer en liep als een ijsbeer heen en weer in het veld. Skuurtie, Dekker en Van Weeghel maanden hem tot kalmte en zeiden dat het allemaal wel goed zou komen. En zo was het natuurlijk ook. Eitje zocht op links een combinatie met Vlo en sprintte door naar het vijandelijke doel. Met een magistrale pass buitenkant voet legde Vlo de bal precies op maat neer voor Eitje en die schoof de bal vervolgens rustig langs de keeper. Het zesde voelde dat er nog iets meer in zat en gaf nog wat extra gas. Bassie legde de bal perfect neer in het doelgebied van de tegenstander, om onverklaarbare wijze schrokken Schimonsky en Hennie hier zo van dat zij vergaten te communiceren. En zo kon deze bal helaas niet gepromoveerd worden tot doelpunt en bleef het zesde op een gelijkspel steken.

 

Daarmee verschafte het zesde zich een kansrijke uitgangspositie voor het bereiken van de volgende ronde. Nog een gelijkspel zou voldoende zijn daarvoor.

 

Omdat er nog al wat bekenden (lees Hattoheimers) bij de laatste tegenstander speelden werden door enkele spelers wat lijntjes gelegd om het op een akkoordje te gooien. Een gelijkspel was voor beide teams voldoende. Vol overtuiging dat de afspraak rond was liet coach Schimonsky de teugels iets of wat vieren en legde er wat minder druk op.

Niet veel later zou blijken dat Schimonsky een wijze maar dure les had geleerd, want de tegenstander tikte er lustig op los en lieten de Buurman maar liefst drie keer de bal uit het net vissen. Het was Schimonsky zelf die voorop ging in de strijd om zijn fout te repareren en aantekende voor de aansluitingstreffer. Een tweede goal zag hij afgekeurd worden en zo kwam het dat het zesde ineens met een drup aan de neus verbouwereerd voor zich uit stond te staren. Ineens was de stekker uit het feest getrokken en kwam het besef dat er een einde was gekomen aan de roemruchte voetbalcarrière van de Vlo. Hij heeft aangegeven te stoppen bij het zesde, af en toe zal hij ze nog wel uit de brand helpen. Maar hij maakt niet langer structureel deel uit van de ploeg.

U zult begrijpen dat er toch wel een paar traantjes weggepinkt moesten worden. Met zijn uitgesproken manier van voetballen heeft hij vele spelers en toeschouwers in vervoering gebracht. Het was een voorrecht om samen te spelen met die kleine. Namens spelers, staf en toeschouwers nogmaals onze dank daarvoor!

 

Hierna gingen de spelers uiteraard weer snel over naar de orde van de dag en werd onder het genot van een hapje en drankje genoten van de finale rondes, waar Fiet met zijn team als tweede wist te eindigen. Daarna gaven de spelers zich over aan het feestgedruis en vierden samen met de andere teams het einde van een mooi toernooi.

 

Voor dit seizoen zit het er weer op, of en hoe er volgend seizoen gespeeld gaat worden is nog niet alles bekend. Vooralsnog houden we het er daarom maar bij om u een mooie zomer te wensen.