‘t Harde 4 - Hatto-Heim 6

Afgelopen zaterdag speelde het zesde een wedstrijd in de categorie aanhaken of afhaken en dus wisten de mannen wat ze te doen stond. Niks minder dan 3 punten ophalen.

Een ophef oog eenvoudige doelstelling. Maar zoals u al vaak hebt kunnen lezen in onze verslagen is de praktijk van het zesde vaak wat weerbarstiger. Zo ook afgelopen zaterdag.

 

Het begon eigenlijk al op de donderdag, want de vijver met beschikbare spelers stroomde nog steeds niet over.  Het vroege tijdstip van aanvang werkte ook niet erg mee. Gelukkig was het zevende wederom bereid om een tweetal toppers af te staan, ditmaal kwamen Andy (niet die lange) en Timo de gelederen versterken. Waarvoor nogmaals onze dank. Zij draaiden ogenschijnlijk simpel mee in de carroussel van het zesde.

 

De tegenstander van deze middag was nog niet verder gekomen dan één punt, dus het vertrouwen in een goede afloop was groot.

Toch liep dat vertrouwen al snel een flinke deuk op, want na een kwartiertje spelen waarin de verdediging van de geelblauwen en met name Henkie, doelverdediger deze zaterdag, flink op de proef werd gesteld.

Aanvankelijk leken ze die proef goed te doorstaan, maar na een kwartiertje moesten ze toch capituleren. De zoveelste bal achter de defensie werd ze te machtig en dus werd alweer vlot tegen een achterstand aangekeken.

 

In tegenstelling tot vorige week waren de geelhemden nu echter wel in staat om het tij te keren. Met een paar eenvoudige aanpassingen in het tactisch concept van deze middag, u kent dat wel metertje links metertje rechts, kreeg het zesde het heft weer in handen.

Één speler stak in deze fase even met kop en schouders boven de rest uit en dat mag opvallend heten voor een speler die normaal gesproken drie kwart van de wedstrijd met veel gevoel voor theater op de grond ligt te spartelen. Maar zijn trainingsstage op de donderdag bij het tweede lijkt toch zijn vruchten af te gaan werpen.

Wessie is zijn naam. Zijn daden waren groot in ‘t Harde. Hij zette even aan in binnen mum van tijd stond er 1-5 op het scorebord. Driemaal was Wessie trefzeker en eenmaal stelde hij Ono in staat om te scoren. Tussendoor had ook Paulus weer kans gezien om een doelpuntje mee te pikken, inderdaad bij afwezigheid van Bassie weer uit een corner.

Uiteindelijk werd het dus toch nog een makkelijke middag voor de geelblauwen. Maar niet voor alle mannen, want Bobbie had weer eens pech. Na een kopduel met een stevig gebouwde tegenstander moest hij wederom gehavend het veld verlaten. Wederom had ie een dik oog opgelopen. Met zijn ziel onder de arm blies ie de aftocht. Zichtbaar aangeslagen nam hij plaats in de dugout. Gelukkig werd er goed voor hem gezorgd, er werd zelfs een ijsje voor hem gehaald. Toch zat ie behoorlijk in de rats hoe hij dit thuis weer aan Wendy moest uitleggen. Waarschijnlijk is het allemaal wel goed gekomen, Wendy is inmiddels wel wat gewend met Bobbie.

In de rust ging het er verder gemoedelijk aan toe en de ruime voorsprong stelde Otti in staat om eens wat andere jongens dan gebruikelijk rust te gunnen.

Na rust kwamen Klasie en Vlo in de ploeg waardoor een voetballende impuls werd gegeven aan de selectie.

Toch ontstonden er door toedoen van Henkie nog enkele hachelijke momenten rondom het doel van Hatto Heim. Waarbij de bal liefst driemaal in het net achter Henkie belandde. Het zal toch niet hoor ik u denken, nee het zal inderdaad niet. Want alledrie de keren had de scheids, overigens volkomen terecht, op zijn fluit geblazen en telden de doelpunten dus niet.

Het zesde en met name Wessie werd hierdoor wel weer even wakker geschud en ging dus weer doen waar het goed in is. Het balletje ging weer lekker rond en de tegenstanders liepen van kastje naar de muur en vice versa. Wessie was nog niet klaar voor deze middag en besloot om zijn moyenne maar een flinke boost te geven. Zijn teller bleef uiteindelijk op vijf steken. Niet gek voor op een mooie zomerse middag in oktober. Vlo deed ook nog een duit in het zakje. Hij wist wel raad met een vrije bal op de rand van de zestien een meter of vijf vanaf de achterlijn. Het was even passen en meten, maar daar heeft deze timmerman doorgaans geen moeite mee. Hij krulde de bal strak in de lange hoek. Ook Jordy kreeg het nog op de heupen. Hij was zeer in zijn nopjes de tweede helft, want hij mocht van Otti de band van respect dragen. Hij deed dat met veel trots en passie en zo kwam het dat hij op rechts drie man liet staan alsof ze er niet stonden en de bal strak voor de goal schoot. Een ongelukkige hardenaar kon niet meer uit de baan van het schot komen, want oei oei oei dat was me weer een loei. En dus caramboleerde de bal onder in het hoekje. Was het een eigen goal, of komt ie toch op het conto van Jordy. Ik heb er wel ideeën bij, Jordy ook. Maar ik laat het graag over aan uw verbeelding, wie het weet mag het zeggen.

Feit is dat het zesde met een ruime 2-9 overwinning terug reed naar het zonnige Achterveen, waar ze onder het genot van een hapje en drankje een gelukkig gelijkspel van het vlaggenschip mochten aanschouwen. Die vergaten zichzelf te belonen en kwamen op 2-3 achter te staan, maar werden in extremis geholpen door de leidsman die op zijn zachtst gezegd makkelijk floot voor een vermeende handsbal. Maar goed, cadeautjes moet je uitpakken en dat deden ze dan ook maar.

 

Het zesde had in ieder geval de smadelijke nederlaag van vorige week weer een beetje weggepoetst. Volgende week hebben de mannen een middagje vrijaf, zodat ze goed voorbereid naar de stadsderby kunnen gaan kijken. De week erop spelen de geelblauwen thuis tegen ASVD 9, het is te hopen dat die ploeg het zesde wat beter ligt dan ASVD 7. We gaan het zien en u hopelijk ook.